Dier en zijn baasje: Haasjes en Sophie

Of het nu gaat om een hond, een poes, een vogel of een konijn. Huisdieren zijn er in alle kleuren, maten en soorten. Ze zijn vaak een extra gezinslid, dat net zoveel aandacht en liefde krijgt als elk ander lid binnen de familie. Soms mag het dier zelfs net wat meer. In deze rubriek vertellen baasjes over de bijzondere band die zij hebben met hun huisdier.

In het Aarle-Rixtelse Hoog Strijp doet de achttienjarige Sophie Geerkens enthousiast de deur open. Oma Annie vond haar een geschikte kandidaat voor deze rubriek en oma had gelijk. Hazen zijn wilde dieren en zeker geen huisdieren, maar in deze periode van het jaar worden veel jonge hazen gevonden en door bezorgde mensen naar opvangpunten gebracht.

In Sophie’s woonkamer staat op een verhoging een grote kooi met daarin drie hazen. Ze lijken rustig te zitten chillen met het warme weer. In de kooi staat een plat bordje met daarop een plasje water waaruit de diertjes regelmatig drinken.

Een paar maanden geleden werd Sophie door buurvrouw Femke gevraagd voor de verzorging. Als medewerkster van vogelasiel Someren kreeg Femke veel jonge haasjes binnen. Sophie ontpopte zich tot een prima hazenmoeder. Drie keer per dag krijgen de kleintjes hazenmelk en Sophie zorgt voor voedsel uit de natuur. Hoewel de diertjes er aandoenlijk uitzien, wordt knuffelen tot een minimum beperkt. Sophie is de enige die ze oppakt en ze bijvoorbeeld melk geeft. Het is belangrijk dat ze zo min mogelijk met mensen in contact komen.

Natuurlijk heeft Sophie ‘haar kroost’ namen gegeven. “Ik begon met Kennie en Katinka”, lacht Sophie. “Helaas was Kennie erg zwak toen hij kwam en is vrij snel overleden. Katinka bleek een mannetje te zijn. Dat werd Tinkie Boy.” Sophie lacht. Ze heeft een voorkeur voor foute namen. Snel daarna kwam Barry de Beunhaas op haar pad. “Barry was al groter”, legt Sophie uit. “Ik moest hem in een handdoek wikkelen als ik hem melk wilde voeren. Hij was wild. Toen hij genoeg aangesterkt was hebben we hem bij Broos Biemans in de appelboomgaard weer losgelaten.” De kleintjes die nu in de kooi zitten groeien als kool en waren veel kleiner dan Barry. Sophie houdt schema’s bij over hoeveel ze bijvoorbeeld aankomen. Hazenmelk bouwt ze langzaam af en ze zoekt in de omgeving naar planten die haasjes in de vrije natuur eten; gras, paardenbloemen, wilgenspruiten. Vanuit de manege waar ze paard rijdt neemt ze hooi mee en ze heeft brokjes die speciaal voor hazen zijn. “Die brokjes vinden ze echt niet lekker”, lacht Sophie, “maar mijn training om steeds takjes groen in de kooi te gooien helpt wel, want dat eten ze goed op.” Dat moet ook wel als je de hazenmelk geleidelijk afbouwt. Gelukkig drinken de kleine haasjes al water uit een platte schaal. Nog geen diepe, want daar verdrinken ze in.

Als de hazen op gewicht zijn gaan ze terug naar Someren. In een grote ren leren ze echt voor zichzelf zorgen en verwilderen. Uiteindelijk hoopt Sophie ze weer bij Biemans uit te zetten. De vogelopvang is blij met Sophie. Ze kreeg meteen de onofficiële titel ‘medewerker van de maand’ omdat ze via een computerforum heel veel speciale melk regelde. Daarnaast is ze van zeven uur ’s morgens tot ’s avonds regelmatig met de haasjes in de weer. Sophie gaat het welzijn van dieren aan het hart en vraagt lezers daarom om iets voor het asiel te doneren, zodat Sophie en haar collega’s het goede werk kunnen voortzetten.